سخنرانی گریر گارسون ۷۸ سال است که بی‌نظیر باقی‌مانده
چهارم مارس ۱۹۴۳، گریر گارسون در باشگاه شبانه کوکونات گرو در هتل امبسادور لس‌آنجلس پشت تریبون رفت. گارسون ۳۸ ساله قرار بود برای بازی در فیلم «خانم مینیور»، یک درام جنگی عاشقانه به کارگردانی ویلیام وایلر، جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را دریافت کند.
او پانزدهمین بازیگر تاریخ هالیوود بود که این جایزه را به خانه می‌برد و این به‌خودی‌خود یک دستاورد بود؛ اما گارسون در آن شب به شیوه‌ای دیگر و به شکلی غیرمنتظره‌تر تاریخ را رقم زد.
سخنرانی او تا به امروز طولانی‌ترین سخنرانی در تاریخ جوایز اسکار است. درحالی‌که از برندگان امروز خواسته می‌شود بیشتر از ۴۵ ثانیه حرف نزنند (اگرچه آن‌ها اغلب از این میزان فراتر می‌روند، در این مرحله یک نت موسیقی به آن‌ها علامت می‌دهد تا بدانند زمان پایان‌یافته است)، گارسون به مدت هفت دقیقه نسبتاً سخاوتمندانه صحبت کرد.
متأسفانه سخنرانی گریر گارسون به‌طور کامل ضبط نشد. حتی آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک که هرسال مراسم اسکار را برگزار می‌کند، می‌گوید که فیلم‌های خبری «تنها بخش‌هایی» از سخنرانی گارسون را در اختیاردارند که درمجموع سه دقیقه و ۵۶ ثانیه است.
گارسون که اهل انگلستان بود، بخشی از سخنرانی خود را به تجربه‌اش به‌عنوان یک مهاجر اختصاص داد.
او خطاب به جمعیت گفت: «من پنج سال پیش به‌عنوان یک غریبه به این کشور آمدم. بسیار خوشحال و بسیار مفتخر بودم که در تمام این مدت، عضوی از این جامعه و این صنعت‌ام و از همه‌کسانی که با آن‌ها ملاقات یا کار کردم، واقعاً چنان مهربانی بی‌درنگی دریافت کردم که برای مدت طولانی نمی‌توانستم باور کنم که حقیقت دارد؛ اما شما امشب باعث شدید احساس کنم که واقعاً دروازه دوستی را به روی من گشوده‌اید و به‌طور رسمی به من خوش‌آمد گفتید و برای همین بسیار خوشحالم.»
موضوع مناسب بود: در فیلم «خانم مینیور»، گارسون یک زن خانه‌دار انگلیسی را به تصویر می‌کشد که زندگی‌اش به‌شدت تحت تأثیر جنگ جهانی دوم قرارگرفته است، به‌خصوص زمانی که شوهرش کلم (والتر پیجن) داوطلب می‌شود با قایق موتوری خود به تخلیه دانکرک کمک کند. آسوشیتدپرس در آگهی فوت گارسون در سال ۱۹۹۶، به این نکته اشاره کرد که او «آمریکایی‌ها را فراخواند تا در طول جنگ جهانی دوم از بریتانیا حمایت کنند».
در سخنرانی گارسون، به افکار او را در مورد ماهیت نظری مراسم جوایز هم پرداخته شد. او گفت: «همیشه احساس می‌کردم که نامزد شدن به این معنا است که شما شانس خوبی داشته‌اید که یکی از بهترین مأموریت‌های سال جاری به شما سپرده‌شده و این خود دلیلی برای خوشحالی است و حتی یک هنرمند خوب در این صنعت وجود ندارد که چنین فرصتی به او داده شود و او نتواند روی آن حساب کند.»
من پنج سال پیش به‌عنوان یک غریبه به این کشور آمدم. بسیار خوشحال و بسیار مفتخر بودم که در تمام این مدت، عضوی از این جامعه و این صنعت‌ام و از همه‌کسانی که با آن‌ها ملاقات یا کار کردم، واقعاً چنان مهربانی بی‌درنگی دریافت کردم که برای مدت طولانی نمی‌توانستم باور کنم که حقیقت دارد؛ اما شما امشب باعث شدید احساس کنم که واقعاً دروازه دوستی را به روی من گشوده‌اید و به‌طور رسمی به من خوش‌آمد گفتید و برای همین بسیار خوشحالم
او همچنین تعجب کرد که چرا نوازندگان «همیشه آرزوی بردن این جایزه را دارند» و چنین بیان کرد: «این بحث برتری نیست، زیرا ما در حال مقایسه برتری‌های مختلف‌ایم و ماهیت آن‌ها متفاوت است و نمی‌توان آن‌ها را منصفانه با هم مقایسه کرد. امشب در این مکان هیچ رقابتی وجود ندارد. رقابتی وجود ندارد؛ همان‌طور که دودو به آلیس در سرزمین عجایب گفت: همه برنده‌شده‌اند و همه باید جایزه‌ای داشته باشند.»
گارسون هرگز اسکار دیگری برنده نشد؛ اگرچه در طول دوران فعالیت حرفه‌ای‌اش هفت بار نامزد این جایزه شد که همه در بخش بهترین بازیگر زن بود. دو نامزدی اول او قبل از «خانم مینیور»، برای درام عاشقانه سام بی‌وود در سال ۱۹۳۹ به نام «خداحافظ آقای چیپس» و برای نقش او به‌عنوان مبارز حقوق کودکان، ادنا گلدنی، در فیلم زندگینامه‌ای مروین لیروی در سال ۱۹۴۱، «شکوفه‌ها در غبار» بود.
چهار مورد دیگر بعد از «خانم مینیور» پیش آمد: یکی برای ایفای نقش ماری کوری در فیلم بیوگرافی «مادام کوری» در سال ۱۹۴۳، یکی برای درام «خانم پارکینگتون» در سال ۱۹۴۴ تی گارنت، یکی برای درام «دره تصمیم» گارنت در سال ۱۹۴۵ و دیگری برای ایفای نقش النور روزولت در فیلم بیوگرافی وینسنت جی دانهیو در سال ۱۹۶۰ به نام «طلوع آفتاب در کمپوبلو».
اسکار بهترین بازیگر زن او به همراه بسیاری از دارایی‌های دیگرش در جریان آتش‌سوزی خانه‌اش در لس‌آنجلس در اواخر دهه ۱۹۸۰ از بین رفت. آکادمی یک جایزه جایگزین برای او فراهم کرد. سخنرانی او ۷۸ سال است که بی‌نظیر باقی‌مانده است.
