ریک اونز؛ الهه‌های از برزخ در هفته مد پاریس
سکوی مد همیشه محل تماشای الهه‌های زیبایی نیست که در ابریشم آرمانی و ساتن پرادا یا پلیسه میاکه می‌خرامند. طراحان ساختارشکنی هم در این میان به چشم می‌خورند که مانند ریک اونز، هرازگاهی چون فوران یک آتشفشان، نور و گرمای تندوتیزی به دنیای مد می‌آورند.
با ادامه هفته مد پاریس، زنانگی به‌تدریج در هزار و یک چهره خود ظاهر شد. در این هفته، طراحان هم ابر زنانی با شانه‌های پهن و نمادهای قدرت را به صحنه آوردند، هم زنانی آرام‌تر و راحت‌تر را در بعدازظهرهای آرام پاریسی به تصویر کشیدند.
این تضاد، پنجشنبه، ۲۸ سپتامبر، در مجموعه بهار و تابستان ۲۰۲۴ ریک اونز به‌روشنی نشان داده شد.
مدل‌ها با صندل‌های کفی ضخیم و پیراهن‌های تیره و بلند و دامن‌های تنگ، چنان تنگ که راه رفتن آن‌ها را مختل می‌کرد، از پلکان مرمری باشکوه کاخ توکیو پایین آمدند که در مه صورتی و سپس مه زرد نئونی پوشانده شده بود.
این موجودات با ظاهری شبیه ساکنان دنیای «جنگ ستارگان» و چشمانی که «زامبی‌های سرگردان» را به یاد می‌آورد، حسی از اندوه و رنج را منتقل می‌کردند. چهره‌های آن‌ها پشت نقاب‌های سیاهی، شبیه به ماسک مشبک شمشیربازی یا کلاه زنبورداری، پنهان‌شده بود. فضا کاملاً برای نمایش دیدنی ریک اونز تنظیم‌شده بود.
این طراح آمریکایی که نگران مشکلات سیاره زمین و به طرزی تغییرناپذیر منفی نگر است، احساسات خود را از طریق مجموعه بسیار قدرتمند بهار/تابستان ۲۰۲۴ منتقل کرده که در آن کوشیده است با ظاهری به رنگ قرمز روشن، امید را القا کند.
درحالی‌که بارانی از گلبرگ‌های رنگارنگ روی مدل‌هایی فرومی‌ریخت که چون بیوه‌های سوگوار از پله‌های مرمر پایین می‌آمدند، دایانا راس در موسیقی متن نمایش تکرار می‌کرد: «هنوز به عشق باور دارم».
مدل‌ها با گردن افراخته و وقار راه می‌رفتند. شکل کلی لباس‌ها باابهت و تقریباً مجسمه‌وار بود.
دست‌های مدل‌ها تا آرنج در دستکش‌های چرمی مجلل فرورفته بود، برخی از آن‌ها شلوارهای چرمی یا جین کمر بلند به تن داشتند که با کت‌های کوتاه موتورسواری با شانه‌های بسیار پهن هماهنگ شده بود.
جلیقه‌های چرمی، بازهم با شانه‌های نوک‌تیز رو به بیرون و بالا، برخی از مدل‌ها را شبیه بازیکنان فوتبال آمریکایی کرده بود.
بسیاری از لباس‌ها در قسمت کمر تنگ‌شده بودند، درحالی‌که بالاتنه‌ها حجم زیادی داشتند، که مشخصاً در تاپ‌های عظیم از جنس توری و پیچیده شده در لایه‌هایی از روبان، یا برخی از لباس‌های ارگانزای ابریشمی پیله‌ای به چشم می‌خورد.
پیراهن‌های بسیار سبک‌وزن و شنل‌های کلاه‌داری با نازک‌ترین ابریشم نیز در این مجموعه وجود داشت که چنین القا می‌کرد که گویی مدل‌ها در فضا شناورند.
منتقدانی آشنا با نگاه تیره‌وتار ریک اونز که در این نمایش حضور یافته بودند، آنجا را با قلبی آرام و گرم ترک کردند و حتی بدبین‌ترین‌ها هم قبول داشتند که الهه‌های او زیبایند؛ هرچند، گویی از برزخ می‌آیند.
