علی خسرویی و مهر بانوان خنیاگر
اخیرا نگارخانه سهراب میزبان نمایشگاهی از جدیدترین آثار علی خسروی با عنوان «رؤیاهای قرنطینه» است؛ نمایشگاهی شامل حدود ۵۰ تابلو در ابعاد مختلف از آثار سه سال گذشته این نقاش، گرافیست و تصویرگر معاصر که همگی حدفاصل سال‌های ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۰ و در دوران شیوع بیماری کرونا خلق‌شده‌اند.
علی خسروی را اهالی هنر بیشتر به‌عنوان گرافیست و تصویرگر می‌شناسند. او عضو انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران است و از سال ۱۳۵۳ به مدت ۲۰ سال با بخش گرافیک انتشارات سروش همکاری داشته است؛ اما حالا شاهد وجه دیگری از فعالیت هنری خسروی هستیم.
خسروی که سال‌ها به دلیل تمرکز بر تصویرسازی و گرافیک، نقاشی‌هایش را در قالب نمایشگاهی بزرگ و مستقل نمایش نداده بود، اینک به آرزویش رسیده و مجالی برای این کار یافته است.
توفیق اجباری علی خسروی
در میانه نمایشگاه در توضیح ایده شکل‌گیری آثار این نمایشگاه، به اواخر سال ۱۳۹۸ اشاره می‌کند که بیماری کرونا همه‌گیر شده و همه دنیا به‌اجبار به اقامت اجباری در منزل (قرنطینه) رفته بود. شرایط آن زمان، برای خسروی انگیزه‌ای برای کار کردن بیشتر و درواقع توفیق اجباری برای نقاشی و رؤیاپردازی شد.
او می‌گوید: «اخبار وحشت‌آور زیاد بود و طبیعتاً فقط نقاشی می‌توانست برای فرار از این وحشت راهگشا و نجات‌بخش باشد. من البته از قبل از آن‌هم کار نقاشی می‌کردم؛ اما در سه سال همه‌گیری کرونا حدود صد تابلو اجرا کردم که حاصل آن مجموعه «رؤیاهای قرنطینه» شد و در این نمایشگاه بخشی از آن را به نمایش گذاشتم. می‌توانم بگویم که این آثار در خود واجد نوعی رؤیاپردازی است و با وحشت و هراس نسبتی ندارد».
فیگور زنان
با گردشی در نمایشگاه درمی‌یابیم که بیشتر نقاشی‌ها فیگور زنان است؛ زنان خنیاگری که همگی نوازنده هستند و سازهای ایرانی در دست دارند. آثار این مجموعه، آناتومی دقیق یک انسان را ندارد؛ هرچند کشیدگی اندام‌ها تداعی‌کننده وجود زنانه است.
علی خسروی به این نکته نیز اشاره می‌کند که یکی از دوستانش عنوان «مهر بانوان خنیاگر» را برای این آثار برگزیده بود.
تکنیک نقاشی‌ها از جهت رنگ، اکریلیک روی بوم است و شیوه کار از جهت ضربه‌های قلم و رنگ‌های روشن و فضاهای بیرون، متأثر از امپرسیونیسم، اما متفاوت از آن؛ چراکه هنرمند بیشتر یک شیوه شخصی را دنبال کرده و برعکس هنرمندان امپرسیونیست، این آثار در آتلیه اجراشده‌اند.
خسروی تأکید می‌کند که نقاشی کردن برایش شعف دوران کودکی را به همراه دارد: «نقاشی برای من مانند برخورد یک کودک است با قلم و کاغذ و ماژیک رنگی در سال‌های نخستین زندگی‌اش».
جمعیت بسیاری برای دیدن آثار آمده‌اند و اینجاوآنجا می‌توان چهره‌های آشنای هنر را دید؛ محمدحسین حلیمی، مریم زندی، ابراهیم حقیقی، ساعد مشکی، فرشته ستایش، ژیلا کامیاب، بهزاد شیشه گران، ندا راعی، شبنم طلوع، بهروز متین صفت، بهرام جلالی و… .
زن و موسیقی
دورتادور نگارخانه، فیگورهای زنان بااندام‌های ظریف و کشیده و استیلیزه دیده می‌شوند. سرها به شیوه زنان در نگارگری ایرانی به یک سمت متمایل شده‌اند و هر پرسونا، مشغول نواختن سازی ایرانی است.
پیکره‌ها اغلب بدون چهره و اکثراً در فضایی نامعین به تصویر کشیده شده‌اند. به نظر می‌رسد نقاش قصد داشته به مفهوم زن و موسیقی به‌صورت کلی بپردازد.
در آثاری که فیگورها در طبیعت جا داده‌شده‌اند، منظره‌ها امپرسیونیستی رنگ گذاری شده است. منحنی‌های نرم دایره بافرم کشیده اندام‌ها تناسب دارد و در اکثر تابلوها چشم مخاطب را به مرکز کادر هدایت می‌کنند.
صحنه‌های بزم، ساده‌سازی فرم و حالت پیکره‌ها و ترکیب‌بندی‌ها ما را به یاد نگارگری ایرانی می‌اندازد؛ هرچند خسروی خود را مینیاتوریست نمی‌داند و معتقد است در این آثار شیوه چیدمان و شیوه مهندسی‌شده روی تابلو، به سیاق مینیاتوریست‌هاست.
در اعلان نمایشگاه «رؤیاهای قرنطینه» نوشته‌شده این آثار تا ۱۱ خرداد ۱۴۰۲ در نگارخانه سهراب به نشانی خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر شماره ۱۴۲ میزبان هنردوستان است.
سودابه سوادکوهی
