بلوغ بازیگری
«پژمان جمشیدی» دفاع راست اسبق تیم فوتبال پرسپولیس و تیم ملی ایران این روزها در عرصه سینما و بازیگری خوش می‌درخشد و شرایط بسیار خوبی دارد.
بازیکنان بسیاری حضور بر پرده نقره‌ای سینما را تجربه کردند؛ نام‌هایی مانند علی پروین، جواد زرینچه به‌ویژه زنده‌یاد علی انصاریان که در حوزه بازیگری نیز استعداد بالایی داشت و به‌عنوان چهره‌ای طناز و دوست‌داشتنی در سینما مطرح بود اما کارنامه کوتاهش با مرگی نابهنگام پایان یافت. در این میان جایگاه پژمان جمشیدی بسیار قابل‌تأمل است.
جمشیدی در اولین حضورش با مجموعه «پژمان» به‌عنوان چهره‌ای نوظهور شروعی دلگرم‌کننده داشت و در کنار همتای شناخته‌شده‌اش سام درخشانی زوج محبوب و دوست‌داشتنی را در تلویزیون به وجود آوردند.
پژمان جمشیدی متولد ۳۰ شهریور ۱۳۵۶ در تهران است و بازیگری را از سال ۱۳۹۰ آغاز کرده و آنچه تاکنون در کارنامه بازگیری‌اش می‌بینیم فیلم‌های قابل‌تأمل و باارزش است. بیش از بیست فیلم سینمایی، هشت سریال و تعداد زیادی تئاتر لیست بلند بالایی است که جمشیدی در یک دهه اخیر در آنها حضورداشته و بازی‌های روان و دلچسبی نیز ارائه داده است. بدون تردید چهلمین جشنواره فیلم فجر دوران اوج جمشیدی محسوب می‌شود.
علفزار ساخته کاظم دانشی و بدون مادر به کارگردانی سید مرتضی فاطمی فیلم‌هایی هستند که پژمان جمشیدی بازی‌های متفاوت و درخشانی در آنها ارائه داده و با واکنش های مثبت و منفی منتقدان مواجه شده است.
هنوز هم بسیاری با حضور جمشیدی در سینمای ایران مشکل دارند واین را نمی پسندند بازیکنی ازدنیای فوتبال وارد سینما شود وبه چنین موقعیت ممتازی دست یابد و از قضا تهیه کنندگان نیز با آغوش باز او را پذیرا باشند و به‌عنوان بازیگری پولساز جایگاه ویژه ای برایش در نظر بگیرند.
پژمان جمشیدی راه پرفراز و نشیبی را طی کرده ویک شبه به این موقعیت منحصربفرد نرسیده است. پشتکار، تجربه وعشق و علاقه به بازیگری از او چهره‌ای خستگی ناپذیر ساخته که در مقابل ناملایمتی ها ایستادگی کرده و دچاراحساسات بی منطق نشده وتمام توانش را به کار گرفته تا با عملکردی مثبت و به دور از حاشیه پاسخ منتقدانش را بدهد و الحق نسبت به خیلی ازسوپراستارهای سینما موفق و بی نقص تر عمل کرده است که جای مباهات دارد.
جمشیدی با حضور در نقش یک بازپرس وظیفه شناس در فیلم «علفزار»، بلوغش در بازیگری را به اثبات می رساند. با استفاده درست از زبان بدن به‌ویژه میمیک صورت، پرفرمنس خیره کننده ای خلق کرده است. جمشیدی در این نقش حساس قدر تک تک پلان هایش را می داند وبا برنامه ریزی دقیق چهره عصیانگر کاراکترش را به خوبی تصویر کرده است.
بازی جمشیدی در فیلم «بی‌مادر» شاید خیلی تیپیکال ارزیابی شود ولی با تراشیدن موی سرو اضافه‌وزن کاملاً مشهود با ارائه یک بازی برون‌گرا می‌درخشد و توانایی‌هایش را در عرصه بازیگری به رخ می‌کشد.
پژمان جمشیدی در این دوره از جشنواره به شکار سیمرغ نقش اول آمده است. حال چقدر بخت یارش باشد و داوران نیز او را بپذیرند باید تا پایان جشنواره به انتظار ماند.
با آنچه گفته شد به نظر می‌رسد سینمای ایران پژمان جمشیدی را باید به‌عنوان بازیگری توانمند و کارکشته بپذیرد و منتقدان نیز در ارزیابی بازی‌های او بازنگری کنند.
ناصر سهرابی
نویسنده، بازیگر و کارشناس سینما. فعالیت در مطبوعات را از سال ۱۳۷۵ با ماهنامه فیلم و هنر... آغاز کرده و مقالات او در نشریات سینما ویدئو، فیلم و سینما، هفت نگاه، سینما تئاتر، فیلم و سینما، همشهری، اعتماد ملی، مردم‌سالاری و... منتشرشده است.
