کوئنتین تارانتینو: هیچ‌کس در دهه ۱۹۶۰نمی‌توانست تصور کند که چگونه این سینما با ظهور دهه ۷۰ به پایان خود می‌رسد. با توجه به اینکه نصف فیلم‌هایی که سال ۱۹۷۰ اکران شدند درواقع در سال ۱۹۶۹تولیدشده بودند، یک معضل بزرگ به وجود آمد. یکی از چیزهایی که آن سال مدام در اخبار مطرح می‌شد، بحث رادیکالیسم دانشگاهی بود. سال ۱۹۷۰ پنج فیلم درباره این موضوع روانه پرده سینماها شد؛ ازجمله «قله زابرینسکی پوینت»، «رک گویی» و «بیانیه توت‌فرنگی». همه این فیلم‌ها در موقع اکران با شکست مواجه شدند چراکه وقتی نمایش داده شدند، مخاطبان و وجدان عمومی از این موضوع گذر کرده بود. یعنی در عرض ۶ ماه این موضوع کهنه شد.
آنچه ما به‌عنوان سینمای هالیوود جدید می‌شناسیم و حداقل تا سال ۱۹۷۶ به حیات خود ادامه داد، بسیار شکننده‌تر از آن چیزی بوده که من فکر می‌کردم. آن تجربه می‌توانست همان سال ۱۹۷۰ بمیرد و اصلاً جواب ندهد. اما به خاطر تأثیراتی که برخی آثار به‌ویژه «مَش»و «پنج تکه ساده»به‌جا گذاشتند، توانست چند سالی دوام بیاورد. اگر این دو فیلم در سال ۱۹۷۰ موفق نمی‌شدند، ما هرگز شاهد فیلم‌هایی همچون «جن‌گیر» و «پدرخوانده»در تاریخ سینما نبودیم.
این نوشتار را به طور کامل در سلیس بخوانید:
کوئنتین تارانتینو از سینما و دنیای هالیوود می‌گوید
