تو زندگی ما را بهتر کردی
اولیویا نیوتن جان، ستاره موسیقی پاپ و بازیگر، در ۷۳ سالگی در مزرعه‌اش در جنوب کالیفرنیا درگذشت. او که خواننده‌ای موفق در عرصه موسیقی پاپ بود با بازی در فیلم موزیکال «گریس» ساخته‌شده در سال ۱۹۷۸ شهرت مضاعف یافت. در این فیلم که برداشتی از یک تئاتر برادوی است، او در مقابل جان تراولتا، با بازی در نقش «سندی» جاودانه شد.
جان تراولتا، ستاره هالیوود و همبازی او در این فیلم، در حساب کاربری خود در اینستاگرام به یاد دوست دیرینه‌اش نوشت: «تو زندگی ما را بهتر کردی. تأثیر تو در باور نمی‌گنجد.» در اطلاعیه درگذشت او که نخست در فیس‌بوک منتشر شد آمده «اولیویا در بیش از ۳۰ سالی که از ابتلایش به سرطان سینه می‌گذشت، نمادی از شجاعت و امید بود. بنیاد اولیویا نیوتن جان برای تحقیق و پژوهش درباره داروهای گیاهی، ادامه راه او در تجربه شفابخشی گیاهان دارویی خواهد بود.»
اولیویا نیوتن جان در ۴۳ سالگی به سرطان سینه مبتلا شد و ۲۰ سال بعد از بهبود، سرطان مجدداً در بدنش ظاهر شد.
تو همانی هستی که می‌خواهم
اولیویا نیوتن جان نامش را در جایگاه نوازنده فولکلور بر سر زبان انداخت و پیش از آنکه ستاره برجسته موزیک ویدیو شود، با گروه آبا در مسابقات یوروویژن رقابت کرد.
اولیویا نیوتن جان از لحظه‌ای که درصحنه آغازین فیلم «گریس» در ساحل می‌دوید درحالی‌که غروب خورشید تصویرش را سایه نما نشان می‌داد تا ابد بانام «سندی اولسون» در یادها باقی ماند. این فیلم که در ژوئن سال ۱۹۷۸ به نمایش درآمد، بلافاصله با استقبال گسترده روبه‌رو شد و توانست به‌سرعت به پرفروش‌ترین فیلم موزیکال دوران خود تبدیل شود.
اولیویا نیوتن جان با آهنگ «با ناامیدی به تو وفادارم» نامزد دریافت جایزه اسکار شد، درحالی‌که با موهای فرفری طلایی‌اش می‌گفت: «راستش را به من بگو، خوش‌تیپ» و بعد سیگارش را با کفش پاشنه‌بلندش خاموش می‌کرد و می‌خواند: «تو همانی هستی که می‌خواهم» و خود را در حافظه مردم حک کرد. از بلوغ نوجوانان و سرکشی جوانان نمی‌توان تصویری آشکار‌تر از این ارائه داد.
بااین‌حال، اولیویا نیوتن جان که در اثر ابتلا به سرطان در سن ۷۳ سالگی درگذشت، از معروف‌ترین نقشش بسیار فراتر بود. او در ۲۶ سپتامبر ۱۹۴۸ در کمبریج به دنیا آمد. پدرش «براین نیوتن جان»، مأمور ام‌آی ۵ بود که در پروژه انیگما در پارک بلچلی کار می‌کرد و رودلف هس، معاون نازی [آدولف هیتلر] را در جریان جنگ جهانی دوم بازداشت کرده بود. مادرش «ایرنه»، دختر مکس بورن فیزیکدان برنده جایزه نوبل، بود که برای فرار از دست رژیم نازی به بریتانیا گریخت.
خانواده اولیویا نیوتن جان در سال ۱۹۵۴ که او شش‌ساله بود، به ملبورن استرالیا مهاجرت کرد. او از جوانی به خوانندگی علاقه‌مند شد و در سال ۱۹۶۵، در مسابقه استعدادیابی تلویزیونی بانام «بخوان، بخوان، بخوان» آهنگ‌های برت باکاراک «هرکس دلی داشت» و استیون ساندهایم «آینده درخشان است» را خواند. او در این رقابت برنده شد و جایزه سفر به بریتانیا را دریافت کرد.
اولیویا نیوتن جان در لندن بود که اولین تک آهنگش بانام «تا وقتی بگویی مال منی» را ضبط کرد که در سال ۱۹۶۶ بدون هیاهو منتشر شد. پنج سال بعد، با بازخوانی آهنگ «اگر به خاطر تو نبود» اثر باب دیلن، به فهرست ده آهنگ برتر بریتانیا راه یافت که عنوان اولین آلبومش شد. در آن آلبوم، او طیف وسیعی از آهنگ‌های سبک کانتری و محلی را که دوست داشت اجرا کرد، ازجمله «من و بابی مک‌گی» کریس کریستوفرسون، «در ایستگاه» از د بند و «اگر می‌توانستی فکرم را بخوانی» از گوردن لایت‌فوت.
اولیویا نیوتن جان نامش را به‌عنوان خواننده آهنگ‌های محلی جا انداخته بود که در سال ۱۹۷۴ به‌عنوان نماینده بریتانیا برای مسابقه آواز یوروویژن انتخاب شد و ثابت کرد در پاپ نیز به همان اندازه مهارت دارد. مردم بریتانیا آهنگ او بانام «زنده‌باد عشق» را انتخاب کردند، اما در مسابقه‌ای که در برایتون برگزار شد، درنهایت آهنگ قدرتمند «واترلو» گروه آبا برنده شد. نیوتن جان بعدتر در همان سال آهنگ «واقعاً دوستت دارم» را منتشر کرد که موفق‌ترین آهنگ او در ایالات‌متحده آمریکا، دست‌کم تا قبل از «گریس» شد که معروف‌ترین آهنگش بود.
انتشار گریس در سال ۱۹۷۸، نیوتن جان را به‌عنوان ابرستاره معرفی کرد و هم‌زمان جسارت دگرگون کردن تصویرش را به او داد. در آلبوم بعدی‌اش «واقعاً جذاب» با الهام از دگرگونی سندی، دخترمدرسه‌ای بسیار محتاط، به زن جذابی با پوششی متفاوت تغییر کرد. موسیقی راک‌اند رول خواند و بالباس چرم مشکی روی جلد آلبوم ظاهر شد. آلبوم بعدی‌اش به نام «جسمانی» در سال ۱۹۸۱ موفقیت بزرگ‌تری برایش به ارمغان آورد و آهنگ عنوانش در سراسر جهان در صدر جدول نشست.
درست چند ماه بعد از راه‌اندازی ام‌تی‌وی، اولیویا نیوتن جان اولین خواننده‌ای شد که برای هر آهنگ ضبط‌‌شده‌اش ویدیو ساخت و در عرصه نوظهور تلویزیون موسیقی پیشتاز شد و جایزه گرمی را برای آلبوم ویدیویی پیشگامانه‌اش دریافت کرد.
مدت کوتاهی بعد از انتشار مجموعه‌ای از بهترین آهنگ‌هایش بانام «از اول شروع کن» در سال ۱۹۹۲ بود که اولین بار [پزشکان] تشخیص دادند اولیویا نیوتن جان به سرطان سینه مبتلا شده است. این خبر را در همان آخر هفته‌ای به او دادند که پدرش را از دست داد و به‌اجبار تمام تبلیغات آلبوم و نیز تور همراهش را لغو کرد. او بهبود یافت اما سرطان در سال ۲۰۱۳ و دوباره در سال ۲۰۱۷ بازگشت.
نیوتن جان طی سال‌های طولانی که با آثار دردناک سرطان و جراحی‌های مرتبط، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد. او در این زمان با همسرش جان ایسترلینگ آشنا شد و یک سال بعد در کاسکو پرو ازدواج کردند. اولیویا نیوتن جان در سال ۲۰۲۰ به گاردین گفت: «واقعاً زندگی‌ام را عوض کرد. اگر این تجربه را نداشتم، شاید با جان ازدواج نمی‌کردم. زمانی که تحت تأثیرش بودم رؤیاهای باورنکردنی می‌دیدم. شگفت‌انگیز بود.»
اولیویا نیوتن جان در سال ۲۰۱۹ به سی‌بی‌اس نیوز گفت که سعی کرد اجازه ندهد تشخیص [بیماری] یا فکر مرگ بر او غلبه کند. او گفت: «مجبورید به آن فکر کنید. منظورم این است که این بخشی از زندگی است؛ اما سعی می‌کنم زیاد به آن فکر نکنم. سعی می‌کنم مراقبه کنم و با آن در صلح باشم و می‌دانم تمام کسانی که دوست دارم آنجا هستند، بنابراین چیزی است که مشتاقش باشم.»
